Teraz syn­te­ty­ki mamy we krwi, best­sel­le­rem sta­ły się kre­my na gry­zą­ce tok­sy­na­mi powie­trze. Dzi­siaj już nikt nie nosi ubrań, my sta­li­śmy się nimi.
 

Nie wiem jak to się sta­ło, że uda­ło mi się prze­trwać. Dzi­siaj w wie­lu miej­scach tem­pe­ra­tu­ra powie­trza wzro­sła do 50 stop­ni, kie­dyś tęt­nią­ce życiem metro­po­lie zamie­ni­ły się w pusty­nie. Żyje­my w małych gru­pach. Trud­no powie­dzieć, czy przy­po­mi­nam jesz­cze człowieka. 

Nie wiem czy mnie sły­szysz, ale…